SciELO - Scientific Electronic Library Online

 
vol.12 issue3 author indexsubject indexarticles search
Home Pagealphabetic serial listing  

Services on Demand

Article

Indicators

Related links

  • On index processCited by Google
  • On index processSimilars in Google

Share


Potchefstroom Electronic Law Journal (PELJ)

On-line version ISSN 1727-3781

PER vol.12 n.3 Potchefstroom Jan. 2009

 

ARTICLES

 

Keuringspanele ('screening panels') as gepaste ge­skil­be­sleg­tings­metode ter oplossing van mediese wanpraktyksgeskille1

 

AJ Crous

 

 

1 Inleiding

Pasiënte as voornemende eisers in mediese wanpraktykseise het hulle in die verlede al telkens vasgeloop teen 'n muur van stilswye2 in die gesondheids­beroepe-geledere. Die ontoeganklikheid van geregshowe vir die grootste gedeelte van die Suid-Afrikaanse bevolking en gesondheidsorg wat hier te lande onder groot druk verkeer vanweë 'n gesondheidsbeleid wat mank gaan en boonop swak geïmplimenteer word, laat die grondwetlike reg van toegang tot howe3 en reg op gesondheidsorg4 erg afgeskeep en waardeloos lyk.

Afgesien van wat 'n party se regte is, vind geen party daarby baat indien daar nie 'n gepaste wyse/proses bestaan waarop die regte afgedwing kan word nie. Benewens die siviele litigasieproses, bestaan daar alternatiewe geskilbe­sleg­tings­metodes wat gepas is ter beslegting van die tipe geskil sowel as geskik vir die partye betrokke by die geskil. Sodanige prosesse is by­voor­beeld keurings­panele5 wat 'n skandering/keuring van mediese wanpraktyks­eise doen.

In hierdie artikel word ag geslaan op die alternatiewe geskilbesleg­tings­proses in die algemeen, die keuse van 'n gepaste geskilbeslegtingsmetode, aspekte wat oorweeg behoort te word in die keuse van 'n gepaste geskil­be­sleg­tings­metode en keuringspanele (die VSA model) as 'n spesifieke alternatiewe geskilbeslegtingsmetode, die ontstaan, doel, samestelling en werksaamhede van keuringspanele en die houdbaarheid van grondwetlike besware rakende keuringspanele.

Alternatiewe ge­skil­be­sleg­tings­me­todes verwys na 'n proses waarin van 'n onpartydige derde party of in­stansie gebruik gemaak word om die skikking van 'n dispuut te bewerkstellig sonder die gebruikmaking van die formele hof­proses. Was dit nie vir die ge­ykte term 'alternatiewe' ge­skil­be­sleg­tings­metodes/proses wat allerweë ge­bruik word nie, sou die term 'gepaste' ge­skil­be­sleg­tings­me­to­des/proses vir doel­matig­heids­redes die beskrywendste en ter­mi­no­lo­gies korrekte gewees het.6

Alternatiewe metodes van beslegting moet nie as 'n inbreukmaking op die soe­we­rei­ni­teit van die regsprekende gesag beskou word nie.

The fact is that the judicial institution, with its inherent sovereign quality, cannot be confronted by any alternative mechanism.7

Inteendeel, alternatiewe geskilbeslegtingsmetodes bring beter werkverrigting binne die kader van die regsprekende gesag en 'n groter toeganklikheid vir die publiek tot geskilbeslegting mee. Alternatiewe metodes is nie 'n ver­een­voudigde vorm van litigasie nie, maar juis 'n metode om die inherente probleme verbonde aan litigasie te probeer vermy. Regs­ver­teenwoordigers is bewus van 'n 'patologie'8 van gedingvoering, bedoelende dat gedingvoering onhanteerbaar word, onvoldoende en kom­pleks is, nie altyd in die beste belang van die partye is nie, in die meeste ge­valle onbekostigbaar is, ongunstige publisiteit uitlok, tydrowend is, kon­tinue­rende verhoudings skaad, erg stremmend en nadelig vir die menslike psige is, ou geskille weer laat opvlam en partye eventueel nie kry wat hulle wou gehad het of nodig het nie.9

'n Regsverteenwoordiger beland soms in 'n dilemma omdat 'n ontevrede kliënt, wat daarop ingestel is om sy saak ten alle koste te wil 'wen', geneig is om voorstelle van 'n skikking of 'n alternatiewe vorm van geskilbeslegting in plaas van litigasie, te interpreteer as 'n swakheid, onbevoegdheid of deur vrees gedrewe toegeeflikheid aan die kant van die regsverteenwoordiger. Hoewel dit belangrik is dat 'n regsverteenwoordiger op grond van sy profes­sio­naliteit en die vertrouensverhouding met sy kliënt 'n verpligting het om sy kliënt se saak vreesloos en onbevange te stel en te voer, moet hy steeds in sy kliënt se beste belang optree, objektiewe en eerlike advies asook leiding gee aan laas­genoemde oor wat in sy beste belang gaan wees. 'n Weloorwoë keuse om eerder van 'n alternatiewe geskilbeslegtingsmetode gebruik te maak as om in volskaalse litigasie betrokke te raak, hoef allermins as swak­heid of onbevoegdheid gebrandmerk te word.

Daar word in hierdie artikel (met deurlopende verwysing na die posisie in die Verenigde State van Amerika) op die volgende aspekte konsentreer:

• aspekte wat oorweeg behoort te word in die keuse van 'n gepaste ge­skil­be­sleg­tings­metode;

• die keuringspaneel as 'n potensiële gepaste (alternatiewe) be­sleg­tings­metode wat toe­ge­pas kan word ter oplossing van mediese wan­prak­tyk­ge­skille.

 

2 Keuse van 'n gepaste geskilbeslegtingsmetode

Wanneer 'n gepaste geskilbeslegtingsmetode oorweeg word, behoort in gedagte gehou te word dat daar geen vaste reëls10 is oor die keuse van 'n gepaste metode ter beslegting van 'n geskil nie en behoort 'n regs­ver­teen­woordiger sekere aspekte te oorweeg alvorens 'n keuse gemaak kan word. In die selekterings- en ontwerpfase11 van 'n gepaste geskilbeslegtingsmetode word nie slegs kennis van 'n ge­skil­be­sleg­tings­proses vereis nie maar ook die kennis en vermoë om geskilbeslegtingsmetodes te identifiseer en met mekaar te kan vergelyk aan die hand van basiese kenmerke, doelmatigheid en resultate.

2.1 Aspekte wat oorweeg behoort te word in die keuse van 'n gepaste geskilbeslegtingsmetode

2.1.1 Voorkeure van die partye

Partye het voorkeure ten gunste van bepaalde ge­skil­be­sleg­tings­metodes. Die partye se status, finansiële posisie, persoonlike eienskappe en op­voe­dings­peil is aspekte wat partye se voorkeure beïnvloed. Faktore soos formaliteite,12 kostes,13 tyd,14 privaat­heid15 en vrywillige deel­name16 van die partye aan die verrigtinge, af­dwing­baar­heid van die skik­kings­oor­een­koms17 asook kennis en begrip van die proses speel 'n groot rol in die keuse van partye.18

2.1.2 Deelname van die partye aan die geskilbeslegtingsproses

Die alternatiewe geskilbeslegtingsproses is slegs suksesvol indien partye begerig is om die geskil op te los en tot 'n skikking te kom.19

2.1.3 Bevoegdheid en bereidwilligheid van partye se regs­ver­teen­woor­di­gers

Dit is baie belangrik dat regsverteenwoordigers hulleself reg moet instel en behoorlik oriënteer met betrekking tot die alternatiewe ge­skil­be­sleg­tings­proses, anders kan 'n negatiewe of ver­keerde houding die proses baie skade aandoen en die doel daarvan verydel. Regs­ver­teenwoordigers sal vooraf moet besef dat die alternatiewe ge­skil­be­sleg­tingsproses nie 'plaas­ver­vangende litigasie' is nie en ook nie 'bang Jan'-taktiek is nie, maar 'n proses om op 'n ander wyse as litigasie 'n geskil te probeer oplos op 'n wettige, informele en koste­be­sparende wyse.

2.1.4 Geskikte, bekwame, objektiewe en onpartydige derdes20

Waar partye nie in staat is om hulle geskil self op te los nie kan 'n derde party be­hulp­saam wees in dié verband. Die hulp van 'n derde persoon word grotendeels ingeroep vanweë dié persoon se kundigheid op die gebied of onderwerp waaroor die geskil handel.

2.1.5 Die alternatiewe geskilbeslegtingsmetode moet die geskil pas21

Die metode moet 'n gepaste een wees vir die partye tot die geskil sowel vir die geskil as sodanig.22 Vrae ter oorweging23 wat beantwoord moet word, is:

(a) Watter tipe geskille kom voor?

(b) Wat is die bestaande geskilbeslegtingsprosesse?

(c) Waarom word sekere geskilbeslegtingsprosesse meer gebruik as ander?

Vervolgens 'n kort bespreking van elk van bogenoemde vrae.24

(a) Watter tipe geskille kom voor?

Onder dié vraag ressorteer ook verwante vrae soos byvoorbeeld: Watter tipe geskille is tans aan die orde van die dag? Wie is die partye tot die geskille? Hoeveel geskille en hoe dikwels kom die geskille voor? Wat veroorsaak die geskille en is daar enige verwagte veranderinge in die verhouding of or­ga­ni­sasie of omgewing wat die voor­koms en aard van die geskille kan beïnvloed? Antwoorde op dié vrae gee 'n baie goeie aanduiding van tipe geskille wat deur 'n toepaslike alternatiewe ge­skil­be­sleg­tings­metode of metodes geakkommo­deer moet word.

(b) Wat is die bestaande geskilbeslegtingsprosesse?

Samehangend met dié vraag moet ook antwoorde verkry word op die vrae hoe dikwels die geskille voorkom, wat die kostes25 daaraan verbonde is en hoe voordelig 'n bepaalde geskilbeslegtingsmetode is.

(c) Waarom word sekere geskilbeslegtingsprosesse meer gebruik as ander?

Ten einde dié vraag te beantwoord kan die volgende model aangewend word om 'n gepaste geskilbeslegtingsmetode te ontwerp:

 

 

Met inagneming van die voorafgaande oorwegings met betrekking tot die keuse en/of ontwikkeling van 'n alternatiewe geskilbeslegtingsproses moet sekere hoof­be­sware en tekortkominge van en in die bestaande litigasieproses, naamlik, 'bewys- en prosesregtelike kopsorge' vir die partye, vyandige kruis­ondervraging in 'n vreemde atmosfeer (hof), lae getuie­gelde betaalbaar aan medies-deskundige getuies en kosbare tyd en energie wat verspil word deur lang uitgerekte hofsessies, voor oë gehou word en probeer ondervang word. Keuringspanele as alternatiewe geskilbeslegtingsmetode voldoen enersyds aan die eise van die hof-adversatiewe stelsel en andersyds ook aan die eise eie aan die inkwisatoriese proses deur 'n ondersoekinstansie.31

 

3 Keuringspanele32

3.1 Ontstaan van keuringspanele

Reeds in 1845 het geneeshere enersyds hulle kommer oor toenemende wan­prak­tyks­eise uitgespreek en het pasiënte-eisers andersyds beswaar gemaak oor die onwilligheid van geneeshere om as medies-deskundige getuies op te tree.33 Hersieningskomitees wat wanpraktykseise moes hersien is voorgestel as alternatiewe tot die tradisionele jurieverhore34 en in 1872 het die Amerikaanse Mediese Vereniging voorgestel dat die Ameri­kaanse howe geneeshere as onafhanklike arbiters moet aanstel.35 In die vyftigerjare het die mediese en regsprofessies begin om wedersydse respek en samewerking te probeer bewerkstellig deur middel van interprofessionele kodes.36

Keuringspanele het as 'n voorverhoormeganisme ontstaan in reaksie op die geweldige toename in mediese wanpraktykseise. Daar is gepoog om deur middel van dié panele mediese wanpraktykseise te selekteer, kwelsugtige mediese wanpraktykseise te ontmoedig en in gefundeerde eise 'n vroeë skikking te bewerkstellig. Die eerste mediese keuringspaneel, die New Hampshire Medical Society's Jurisprudence Committee word in 1930 na same­werking tussen die medici en regslui gestig.37 Partye tot so 'n keuringspaneel-ooreenkoms is die mediese vereniging, 'n regsprofessionele liggaam en 'n versekeringsinstansie.38 In 1957 het die Pima County Bar Association en die Pima County Medical Society die Pima Plan39 ontwikkel. Voordat 'n wanpraktykseis gelitigeer word keur die paneel bestaande uit regslui en medici die eis. Die voornemende eiser word bygestaan deur 'n lid uit die mediese geledere.

In die vroeë sestigerjare het die staat Virginia deur die samewerking van die balieraad en die mediese vereniging, mediese wanpraktykkeuringspanele in­ge­stel,40 gevolg deur 27 ander state regoor Amerika om deur middel van keuringspanele kwelsugtige mediese wanpraktykseise te ont­moedig en 'n vroeë skikking te probeer bewerkstellig waar mediese wan­prak­tyks­eise gefundeerd was.

In 1972 het daar reeds 20 vrywillige keuringspanele bestaan wat nie-bindende beslissings kon maak.41 In die sewentigerjare het die doel van keurings­panele begin verander om die wanpraktykkrisis die hoof te probeer bied. Dit sou as 'n nuttige alternatiewe metode dien om wanpraktykseise uit die geregshowe te hou.42

In die state Pennsylvanië en Florida is keuringspanele deur wetgewing in die lewe geroep.43 Kort nadat dié wetgewing op die wetboek geplaas is, is die Pennsylvania Supreme Court44 genader om uitspraak te lewer oor die vraag of die keuringspanele konstitusioneel toelaatbaar was. In Carter v Sparkman45 is die geldigheid van die Florida Medical Malpractice Reform Act46 ook kon­sti­tu­sio­neel bevraagteken. In beide gevalle is beslis dat die remediërende be­pa­lings nie onkonstitusioneel is nie.

'n Federale kommissie oor mediese wanpraktyk is in die lewe geroep vir 'n ondersoek na keuringspanele.47 Op sterkte van dié kommissie se positiewe verslag48 oor 38 bestaande keuringspanele, het wetgewers voorsiening ge­maak vir keuringspanele.49 Teen 1987 het 24 state óf vrywillige óf verpligte keuringspanele gehad.50

Keuringspanele verskil wat betref samestelling en die prosedure wat gevolg word. Die Pennsylvanië-plan maak byvoorbeeld voorsiening vir 'n pasiënt wat na bewering deur 'n verskaffer van gesondheidsorg/diens benadeel word. Die pasiënt, as verbruiker, maak sy klag of eis aanhangig by die keurings­paneel bestaande uit drie lede, waarna 'n formele sitting plaasvind. Die paneel word saamgestel uit een ge­sond­heid­sorg­ver­skaf­fer/ge­sond­heid­diens­ver­skaf­fer, 'n lid van die publiek en 'n prokureur wat as voorsitter optree en die regsvrae beslis.51 Die gesondheidsverbruiker wil deurgaans die ver­se­ke­ring hê dat daar geen botsing van belange is nie en dat die bevinding van die keuringspaneel objektief is. Paneellede word in Pennsylvanië byvoorbeeld deur 'n administra­teur vir arbitrasiepanele gekies uit 'n lys van paneellede wat vir doeleindes van elke eis saamgestel word.52 Die paneellede ontvang 'n redelike vergoeding om te verseker dat voornemende lede hulle dienste wel aan die keuringspaneel beskikbaar sal stel.

Die meeste paneelbeslissings was ingevolge die Pima-plan nie-bindend van aard. In New Jersey kon partye ooreenkom dat die paneelbeslissings wel bindend sal wees.53

In die sewentigerjare is 'n federale kommissie54 oor mediese wanpraktyke in die lewe geroep wat die bekende HEW Report publiseer het.55 Die kommissie het die doel, samestelling, werking en houdbaarheid van 38 bestaande mediese keuringspanele nagevors en die New Hampshire keuringspaneel en die Arizona Medical Liability Review Panel aangewys as keuringspanele wat daarop gerig is om wan­prak­tyks­eise op te los en wat as bloudruk kan dien vir toekomstige wet­ge­wing.56

3.2 Soorte keuringspanel

Keuringspanele in die Verenigde State van Amerika word normaalweg in vyf kategorieë verdeel:57

• 'n Geneesheer-keuringspaneel wat slegs uit geneeshere bestaan. Die doel van die paneel is om vas te stel of 'n mediese wanpraktykseis ver­de­dig of geskik moet word. Die verrigtinge geskied in die afwesigheid van die beswaarde pasiënt.

• 'n Geneesheer- en adviserende keuringspaneel bestaande uit ge­nees­here plus een regsgeleerde sonder stemreg.

• 'n Regs-mediese keuringspaneel bestaande uit geneeshere en regslui wat op 'n streeks- of staatsbasis werk.

• 'n Keuringspaneel wat deur die howe geborg word bestaande uit 'n regter, pro­ku­reur en geneesheer. Die administrasie word deur die howe geborg hoof­saak­lik met die doel om opeenhoping van sake in metropolitaanse gebiede te voorkom.

• 'n Statutêre keuringspaneel bestaande uit 'n regsgeleerde, 'n lid van die publiek en 'n geneesheer, wat bevindinge oor aanspreeklikheid en skadevergoeding kan maak.

3.3 Doel van keuringspanele

Die doel van keuringspanele kan soos volg getipeer word:

To make available professional liability insurance at a reasonable cost … [and to] establish a system through which a person who has sustained injury or death as a result of tort or breach of contract by a health care provider can obtain a prompt determination and adjudication of his claim and the determination of fair and reasonable compensation.58

En verder:

[It is] relatively informal proceedings, held in private, without the usual newspaper headlines and the intimidating pomp of trial, designed to permit early settlement of meritorious claims and discourage frivolous litigation.59

3.4 Samestelling van keuringspanele

3.4.1 Verpligte of vrywillige keuringspanele

Keuringspanele kan by wyse van wetgewing60 as verpligte61 of vrywillige62 dispuutbeslegtingsmetodes ingestel word. In sommige state kan partye by ooreenkoms afstand doen van die vereistes wat gestel word vir die same­stel­ling en werksaamhede van so 'n keuringspaneel.63

3.4.2 Stadium in siviele verrigtinge van toepassing

Sommige state64 se wetgewing vereis optrede deur keuringspanele voor die aanvang van mediese wanpraktykslitigasie en ander state verkies keuring na hierdie stadium.65 State soos Kansas en Wisconsin vereis keuring voor óf na die aanvang van 'n mediese wanpraktykseis.66

3.4.3 Aantal paneellede

Die aantal keuringspaneellede wissel gewoonlik van drie tot sewe en op die meeste state se keuringspanele dien 'n prokureur en 'n ge­sond­heid­sorg­ver­skaf­fer.67

2.2 3.5 Proses van keuringspanele68

2.2.1   3.5.1 Informele proses

Die prosedures wat keuringspanele volg is informeel van aard.

2.2.2   3.5.2 Vertroulikheid

Die verrigtinge van die keuringspanele word vertroulik gehou.

2.2.3    3.5.3 Getuienis69

Die keuringspanele beskik oor die bevoegdheid om getuies te dagvaar, om getuienis mondeling of skriftelik af te neem of om dokumente beskikbaar te laat stel vir insae en ondersoek deur die keuringspanele. Sommige state laat keurings­panele toe om van onafhanklike neutrale deskundiges70 gebruik te maak en van die state vereis 'n fisiese ondersoek71 van die eiser/klaer.

2.2.4    3.5.4 Beslissing

Keuringspanele in Amerika het beslissingsbevoegdheid.72 In al die state mag die keuringspanele 'n beslissing fel ten opsigte van aan­spreek­lik­heid, maar verskil onderling oor die beslissing rakende die bestaan en omvang van skade en die waarde van skadevergoeding.73

Die beslissings van keuringspanele is nie-bindend van aard.74 'n Voor­ne­mende litigant wat ontevrede is met die beslissing van 'n keuringspaneel kan oorgaan tot litigasie in 'n ge­regshof. Meeste state75 laat wel kennisname van die beslis­sing van die keurings­paneel toe by 'n hofgeding wat op die keurings­paneel­verrigtinge volg.

Meeste state hanteer die paneelbeslissing as getuienis by die siviele verhoor, wat tesame met ander getuienis evalueer moet word. In Delaware word die keuringspaneelbeslissing as prima facie getuienis tipeer, hoewel dié getuienis nie as afdoende beskou moet word nie.76

'n Tydsbeperking word op die beslissingsproses geplaas.77 Voorsiening word gemaak vir die hersiening van beslissings deur keuringspanele. Her­sie­ning na 'n hoë hof word by wyse van mosieverrigtinge gedoen. Dié hof het die bevoegdheid om enige gedeelte van die keuringspaneelbeslissing deur te haal sou daar 'n regsfout of gebrek aan substansiële getuienis wees.78 In sommige gevalle kan die partye die paneel vra om 'n korreksie aan te bring ten opsigte van aanspreeklikheid, skadevergoeding of koste.79 Sou 'n party die toekenning verwerp word die saak hersienbaar deur 'n geregshof. Die beswaarde party versoek die hof om die toekenning of beslissing nietig te verklaar.80

'n Party het nog steeds die reg op 'n verhoor, ongeag die feit dat die geskil of beswaar vooraf deur 'n keuringspaneel hanteer is. Hoewel alle state reg op 'n verhoor erken, het sommige state tog sanksies in hulle wetgewing vervat, byvoorbeeld die stel van sekuriteit deur 'n onsuksesvolle of kwelsugtige party alvorens tot 'n siviele geding oorgegaan mag word81 en die toekenning van koste aan of teen 'n party.

3.6  Besware teen keuringspanele

• Ernstige besware82 op konstitusionele gronde teen die houdbaar­heid van keuringspanele sou nie uitbly nie. Van die mees algemene besware is:

• keuringspanele maak inbreuk op die reg van gelyke beskerming ('equal protection') wat deur die konstitusie gewaarborg word;

• keuringspanele misken die behoorlike regsproses ('due process') deurdat

• keuringspanele inbreuk maak op die reg van toegang tot die howe;

• keuringspanele die reg op 'n jurieverhoor misken;

• oponthoude toegelaat word in die verwerking van eise;83

• die samestelling van keuringspanele bestaande uit regsgeleerdes en nie-regsgeleerdes met gelyke magte, maak inbreuk op die leerstuk van skeiding van magte;

• 'n party teen wie 'n paneelbeslissing gegee is kan benadeel word in­dien die keuringspaneelbeslissing gedurende die hofverhoor toegelaat word;

• 'n party teen wie 'n paneelbeslissing gegee is, kan 'n verdere struikel­blok ondervind, naamlik beperkings ten opsigte van kostes en seker­heid­stelling.

Elkeen van hierdie konstitusionele besware word vervolgens onder die soeklig geplaas.

3.6.1 Keuringspanele maak inbreuk op die reg van gelyke beskerming wat deur die konstitusie gewaarborg word

Die feit dat keuringspanele slegs ten opsigte van mediese wanpraktyksake toepassing vind kom volgens kenners daarop neer dat daar teen verskeie ander benadeeldes in deliksaksies diskrimineer word.84

By nadere ondersoek blyk dit twyfelagtig te wees of die gelyke be­sker­mings­klousule in die federale konstitusie85 of in die konstitusionele bepalings van die onderskeie state oortree word. Die Amerikaanse howe beoordeel keurings­panele ooreenkomstig 'n maatstaf wat 'rational basis' genoem word, vanweë die feit dat daar geen sprake is van 'n aantasting van 'n fun­da­men­tele reg of rassediskriminasie wat op verbreking van die gelyke be­sker­mings­klou­sule in die Konstitusie sou neerkom nie.

In San Antonio Independant School District v Rodriquez86 verduidelik die hof die 'rational basis standard' soos volg:

A standard determine whether (the statute) rationally furthers some le­gi­ti­mate, articulated state purpose.

In Eastin v Broomfield87 het die eiser beswaar aangeteken teen die Arizona mediese wanpraktykskeuringspaneel op sterkte van die gelyke be­sker­mings­klousule wat na bewering aangetas is. Die hof het egter die 'rational basis standard' toegepas en bevind dat die keuringspaneelwetgewing88 'n nuttige doel gedien het om die nadelige effek van die mediese wan­prak­tyk­keurings­krisis te ondervang. Die wetgewing was juis daarop gemik om 'n voor­ver­hoor­skik­king te bewerkstellig en sodoende merietelose eise uit die litigasie­proses te hou. Dié Medical Malpractice Act89 kon wel grond­wet­lik fundeer word.

Die hof het egter wel bevind dat die vereiste sekuriteitstelling wel die gelyke be­sker­mings­klousule van die Arizona Konstitusie aantas omdat dit toe­gang tot die howe versper.90 Die vereiste sekerheidstelling91 van US$2000 deur 'n eiser92 wat ondanks die keuringspaneelbevinding ten gunste van die verweerder met 'n hofaksie wil voortgaan, is in stryd met die gelyke be­sker­mings­klousule bevind.93

In Carter v Sparkham94 het die Florida Supreme Court die grondwetlikheid van die Florida keuringspaneel bevestig. Die hof het bevind dat 'n beperking op eisers geplaas word en dat bestaande administratiewe remedies eers vooraf deur eisers uitgeput moet word. Die wetgewer is by magte om redelike beperkings te plaas op die toegang tot die regstelsel:

At the time of enactment of the legislation … there was an imminent danger that a drastic curtailment in the availability of health care services would occur in this state.

The statutes involved here deal with matters related directly to public health and obviously have for their purpose an effort to have the parties mediate claims for malpractice thereby reducing the cost of medical malpractice insurance and ultimately medical expenses.

Even though the pre-litigation burden cast upon the claimant reaches the outer limits of constitutional tolerance, we do not deem it sufficient to void the medical malpractice law.95

In ander state byvoorbeeld het die howe 'n strenger toets gestel om die grond­wetlikheid van die mediese keuringspanele, met spesifieke verwysing na gelyke beskerming te bepaal. Die Indiana Supreme Court het in Johnson v St Vincent Hospital96 beslis dat die mediese keuringspaneel grondwetlik in orde is. Met behulp van die 'fair and substantial relation standard' het die hof gekonsentreer op die doel van mediese keuringspaneel-wetgewing naamlik om die gesond­heid van die burgers van 'n staat te beskerm deur te verhoed dat daar 'n vermindering of afname in mediese sorg/dienste is.97 Die hof het ook aangedui dat die keuringspaneel meewerk om 'n afname te probeer bewerkstellig in die ekonomiese bedreiging vir medici wat met die mediese wanpraktykseise gepaard gaan, deur 'n behoorlike evaluering te doen en vas te stel of 'n eis meriete het of nie.

3.6.2 Keuringspanele misken die behoorlike regsproses deurdat daar in­breuk gemaak word op die reg van toegang tot die howe

Die grondwetlikheid van keuringspanele word op bogenoemde grond be­vraag­teken met verwysing na van die wesenlike kenmerke van 'n keurings­paneel.98 Indien 'n party, ondanks 'n ongunstige paneelbeslissing, voort­gaan en dieselfde saak na 'n geregshof neem, word die party ontmoedig om dit te doen deur die vereiste van hoë sekuriteitsbedrae wat vooraf betaal moet99 word en regskostes wat uitermate hoog sal wees indien die party weer 'n ongunstige uitslag kry. Baie keer word partye verontrief deur tydrowende keuringspaneel­prosedures en gevolglik word partye se bronne van inkomste daardeur uitge­put. Só raak partye ontmoedig om daarop na die geregshof te gaan. Van die keuringspanele is tydsaam om beslissings te maak en die oponthoud benadeel partye in die uiteindelike voer van litigasie in 'n geregshof. In Boddie v Connecticut100 het die hof beslis dat die betaling van hofgelde en gedingskoste as 'n voorwaarde vir gedingvoering ongrondwetlik is indien dié vereiste "operate to foreclose a particular party's opportunity to be heard".101

In State Ex Rel Cardinal Glennon Memorial Hospital v Gaertner102 het die Missouri Supreme Court bevind dat die vereiste dat 'n mediese wan­prak­tyks­eis vooraf aan 'n keuringspaneel voorgehou moet word voordat na 'n ge­regs­hof gegaan kan word en sodoende oponthoud meebring, inbreuk maak op die party se reg op toegang tot die howe.103

In Jiron v Mahlab104 het die New Mexico Supreme Court die eisers gelyk gegee dat die betrokke keuringspaneelwetgewing ongrondwetlik was en die reg van toegang tot die howe (en gevolglik die sogenaamde 'due process') aangetas het.105 Myns insiens het die hof fouteer deur nie duidelik te onderskei nie tussen gevalle van ongerief106 en gevalle van onreg wanneer die hof moet oordeel oor die basiese reg van toegang tot die howe.

Meeste howe het egter beslis dat keuringspaneelwetgewing wel geldig en grond­wet­lik is wat die reg van toegang tot die howe betref. 107

3.6.3 Keuringspanele misken die behoorlike regsproses deurdat in­breuk gemaak word op die reg tot 'n jurieverhoor

Bykans elke Amerikaanse staat se konstitusie maak voorsiening vir die reg tot 'n jurieverhoor.108 Deur die toelating van paneelbeslissings by die daar­op­vol­gende hofverrigtinge word die reg op 'n jurieverhoor na bewering misken.

Verskeie hofbeslissings het oor hierdie beweerde miskenning gehandel:

In Eastin v Broomfield109 het die Arizona Supreme Court beslis dat die Arizona wet­gewing,110 rakende die toelaatbaarheid van mediese keurings­pa­neel­be­slis­sings by 'n daaropvolgende verhoor, nie die reg op 'n jurieverhoor aantas nie.

[T]he jury remains the final arbiter of the issues raised and the facts presented.111

In Comiskey v Arlen112 het die New York Appellate Division die ver­hoor­hof­be­slis­sing omvergewerp. Die verhoorhof het beslis dat die wetgewing113 wat 'n paneelbeslissing tydens 'n daaropvolgende verhoor toelaat ongrondwetlik is omdat dit die reg tot 'n jurieverhoor aantas. In die verhoorhof is aangevoer dat die paneelbeslissing die jurielede bevooroordeeld sou maak en verhoed dat hulle die getuienis onpartydig beoordeel.114 Die hof van appèl was van oordeel dat die paneelbeslissing deskundige getuienis daarstel en getuienis is wat in elke geval saam met ander getuienis oorweeg word.115 Die toelating van die paneelbeslissing tydens verhoor is 'n uitsondering op die hoorsêreël wat die hof tuisgebring het onder die bevoegdheid van die wetgewer om bewysreëls te wysig.116

In Ex Parte Peterson117 merk die hof op dat:

… the Seventh Amendment … does not require the old forms of practice and procedure be retained … It does not prohibit the introduction of new methods for determining what facts are actually in issue, nor does it prohibit the introduction of new rules of evidence.118

In Parker v Children's Hospital119 is ook beweer dat die keurings­paneel­prose­dure inbreuk maak op die reg tot 'n jurieverhoor. Sedert die aanname van die Amerikaanse Konstitusie in 1790 het enige party die reg op 'n verhoor deur 'n jurie in alle aangeleenthede waarin die reg op 'n jurieverhoor erken is ten tye van die aanname van die konstitusie.120

Die vraag of die deliksaksie mediese wanpraktyk reeds in 1790 erken is het nie voor die hof gedien nie; die hof het voortgegaan om te oorweeg of die keuringspaneel inbreuk gemaak het op die reg op 'n jurieverhoor. Die hof wys daarop dat die konstitusionele bepalings so geïnterpreteer word dat dit nie 'n absolute vrye of ongebonde reg tot 'n jurieverhoor daarstel nie. Die hof verwys voorts na die toelaatbaarheid van "some inconvenience to the exercise of the right"121 en dui daarop dat die doel van die konstitusionele bepalings juis is om die reg tot 'n jurieverhoor te verseker voordat daar 'n finale beslissing ten opsigte van persoonlikheids- of eiendomsregte gemaak word.122 In die Parker-saak het die hof tot die gevolgtrekking gekom dat aangesien die paneel se bevindinge nie bindend is nie en 'n reg tot jurieverhoor bestaan, die prosedure nie die reg op die jurieverhoor aantas nie, maar hoogstens uitstel.123 'n Verdere argument wat in die Parker-saak namens die eisers aangevoer is, kom daarop neer dat die reg tot 'n jurie­ver­hoor beswaar word, omdat die keuringspaneel­prosedure as voorwaarde vir 'n jurieverhoor gestel word. Die hof het na oorweging van die doel van die betrokke wetgewing tot die gevolgtrekking gekom dat enige teoretiese las op die reg van 'n pasiënt tot 'n jurieverhoor uitgebalanseer word deur die sub­stansiële voordele vir die pasiënt ingevolge die wetgewing en dat dit hoe­ge­naamd nie as 'n beletsel beskou moet word nie. Die wetgewing bevorder juis die spoedige afhandeling van eise, bevredigende uitsprake en laer litigasie­koste.124

Die argument teen die toelaatbaarheid van paneelbeslissings het soms bespreking op die jurie se beweerde onvermoë om getuienis op 'n on­par­ty­dige basis te evalueer, veral waar die bevinding van 'n ander tribunaal ten opsigte van dieselfde eis ter sprake is.125 Die voorlegging van die vereiste getuienis en of 'n paneelbeslissing eenparig was, so het die Amerikaanse howe beslis, beïnvloed en bepaal nie 'n party se reg tot 'n jurieverhoor nie. Die teendeel sou dui tot 'n mosie van wantroue in die juriestelsel.126

3.6.4 Die samestelling van keuringspanele druis in teen die drie­mags­de­ling

Die samestelling127 van keuringspanele word dikwels gekritiseer as sou dit indruis teen die leerstuk van skeiding van magte soos vervat in die state se onderskeie konstitusies. Die toedeling van gelyke gesag aan regs­ge­kwa­li­fi­seerdes en nie-regsgekwalifiseerdes om 'n feitebevinding te maak en om aan­spreeklikheid te bepaal kom neer, so word aangevoer, op verbreking van die driemagsdeling.128

In Attorney General v Johnson129 moes die Maryland Court of Appeal uit­sluit­sel gee oor die regsvraag of die optrede van die keuringspaneel in die uit­voe­ring van verpligtinge van 'n regsprekende aard die trias politica-leerstuk soos vervat in die Maryland konstitusie verbreek. Die hof het die beweerde reg­spre­kende funksies van die keuringspaneel oorweeg en verwys na faktore soos die nie-bindende aard van beslissings, die bevoegdheid van partye om 'n de novo verhoor op dieselfde eis te inisieer en die gesag wat die keurings­paneel het om sy eie beslissings af te dwing. 130

Die Maryland hof het bevind dat die keuringspaneel nie 'n regsprekende funksie uitoefen nie en ook nie inbreuk maak op die regsprekende gesag nie.131 Die keuringspaneel verrig nie regsprekende funksies per se nie tensy die gesag aan die keuringspaneel gegee is om bindende en afdwingbare beslissings te maak.132

Preliminarily, we note that it is undeniable that the mere performance by a nonjudicial body of a function that would in another context be considered purely judicial – e.g., the determination of facts and the application of legal principles to those facts – cannot alone suffice to support a conclusion that the separation of powers principle has been violated.

Verwarring kan egter uitgeskakel word deur 'n ooreenkoms tussen partye die deurslaggewende faktor te maak. Klem word dan nie op die keuringspaneel se aktiwiteite gelê as sou dit die driemagsdeling aantas nie, maar word op die ooreenkoms self gelê. Die Maryland-wetgewer maak byvoorbeeld voor­sie­ning dat die partye die beslissing van die keuringspaneel mag aanvaar en judisiële bevestiging van die toe­ken­ning maak dit 'n afdwingbare oor­een­koms.133

Die Nebraska Supreme Court het in Prendergast v Nelson134 beslis dat 'n keurings­paneel hoogstens 'n deskundige opinie gee ten opsigte van getuienis wat voor die paneel dien. Dié keuringspaneel is inderwaarheid 'n informele deskundige adviserende raad ('expert advisory board'). In Eastin v Broomfield135 het die Arizona Supreme Court beslis dat die Arizona wetgewing insake keuringspanele nie bots met dié staat se konstitusie136 insake regsprekende gesag nie. Die doel van die keuringspaneel is die bevordering van 'n skikking, met die keurings­paneel wat net in 'n adviserende hoedanigheid optree.137

In Illinois maak wetgewing voorsiening vir 'n mediese keuringspaneel bestaande uit 'n regter, 'n gesondheidsorgverskaffer en 'n prokureur.138 Die regter tree op as voorsittende beampte en hanteer alle prosedurele en bewysregtelike aspekte. Die keuringspaneel in geheel maak 'n feitelike en regsbeslissing insake aanspreeklikheid en skadevergoeding en die partye kan òf besluit om die beslissing te aanvaar òf om tot 'n verhoor toe te tree.139 In Wright v Central Du Page Hospital Association140 het die Illinois Supreme Court beslis dat die wetgewing rakende keuringspanele ongrondwetlik is omdat dit inbreuk maak op die regsprekende gesag van die staat Illinois.141 Dié hof het voorts bevind dat die keuringspaneel ongrondwetlik is omdat die regsprekende funksie aangetas is. Die bevoegdheid om die reg op feite van 'n saak toe te pas was uitsluitlik die funksie van die regsprekende gesag.142 Die hof in casu het die onderskeie funksies van die regsprekende en nie-regsprekende keuringspaneellede in oënskou geneem. Hoewel die regter alleen by magte was om oor prosedurele en bewysregtelike aspekte te beslis, was die keuringspaneel by magte om in eie diskresie, nie die be­wys­reg­telike reëls te volg nie.143 Alle keuringspaneellede (regskundiges sowel as nie-regskundiges) het die magtiging gehad om 'n feitelike en regsbeslissing te maak. Die gee van dié magtiging aan nie-regslede van 'n keuringspaneel is in botsing met die Illinois Konstitusie.144

Die hof het obiter opgemerk dat die hof nie impliseer dat 'n geldige voor­ver­hoor paneelprosedure nie ontwerp mag word nie.145 Hierop het die Illinois wet­gewer die wetgewing rakende mediese wanpraktykkeuringspanele hersien. Hierdie wetgewing het grootliks soortgelyke bepalings as die vorige wetgewing bevat.146 Panele wat later ooreenkomstig die hersiene wetgewing saamgestel is, is ook as ongrondwetlik bestempel vanweë die gedeelde reg­spre­kende mag.147 Die bevinding in die Bernier-saak dat die feitebevinding deur regs- sowel as nie-regslede gedoen ook nie in orde was nie, is myns insiens verkeerd. Feite­be­vin­dings word tradisioneel deur lede van die paneel gedoen, ongeag of die lid oor regskennis beskik het of nie.148

Dit blyk duidelik dat die Illinois-howe ten alle koste wil verhoed dat keurings­panele met tradisionele regsprekende amptenare die tradisionele howe ver­vang. Die samestelling en aktiwiteite van die keuringspanele dui myns insiens nie daarop nie en die uitspraak in hierdie sake is nie korrek nie.149 Die uitsprake van ongeldige keuringspanele synde in botsing met die trias politica-beginsel sou alleenlik water gehou het indien die skeiding van magte-leerstuk nie alleen die tribunale verbied wat regsprekende funksies verrig nie, maar ook die tribunale verbied wat blyk regsprekende funksies te verrig.150

In effek beteken navolging van die Wright- en Bernier-sake dat die Illinois-howe 'n baie beperkende houding ten opsigte van nie-tradisionele ge­skil­be­sleg­ting inneem. Die staat Illinois blyk in hierdie opsig die uitsondering te wees. Tot dusver het geen ander staat wetgewing oor keuringspanele on­grond­wetlik verklaar omdat 'n bepaalde keuringspaneel ook 'n regskundige ingesluit het en derhalwe op die judisiële funksie van die keuringspaneel inbreuk sou maak.

Myns insiens maak dit nie saak of 'n keuringspaneel 'n regslid het of nie, die beslissing van die paneel is nie afdwingbaar deur die paneel self nie. Die paneelbeslissing is hoogstens adviserend, selfs al word die beslissing by hofverrigtinge toegelaat,151 solank dit nie op die jurie bindend is nie.152

3.7 Slotopmerkings insake keuringspanel

Van die Amerikaanse howe het die regte benadering rakende keuringspanele gevolg deur te bevind dat nie-bindende mediese wanpraktykkeuringspanele nie die reg van toegang tot die howe beïnvloed nie mits 'n verhoor de novo na die beslissing van die keuringspaneel volg. Dit is ook te verwagte dat ver­pligte pre-aksie keuringspanele 'n groter risiko van benadeling inhou vanweë oponthoud, ongerief en finansiële druk op partye. Die wetgewer kan met behulp van statutêre voorskrifte vir die tydsduur waar­binne 'n keuringsproses afgehandel en beslis moet word, verseker dat die ongrondwetlike aanslag op keuringspanele verminder. Tog moet die voor­dele van hierdie tipe keurings­paneel na waarde geskat word. 'n Deeglike keuring deur des­kundiges verminder die werklas van howe en voorkom opeenhoping van hofsake. Vir die disputante hou die keuring die voordeel in om sekerheid, klaring te kry oor hulle stand in die geskil, hulle onderskeie vooruitsigte tot 'n oplossing daarvan en hoe haalbaar litigasie uiteindelik gaan wees.

In Suid-Afrika is keuringspanele vir die mediese professie onbekend. Die Wet op Geneeshere, Tandartse en Aanvullende Gesondheidsberoepe153 maak slegs voorsiening vir interne ondersoeke deur die beroepsraad na die be­skul­di­gings van wangedrag (onprofessionele gedrag) deur 'n betrokke lid van die professie, waarna die be­roeps­raad by skuldigbevinding strawwe154 kan oplê. Hoewel die bena­deelde pasiënt 'n aanduiding van die houdbaarheid van sy voorgenome siviele eis teen die nalatige geneesheer kan kry van die dissiplinêre verhoor-uitslag, word voorsien dat die benadeelde baie meer gemoedsrus sal hê oor die keuring, samestelling en verrigtinge van 'n onafhanklike keuringspaneel. Die ondersoek deur die keuringspaneel behoort geensins afbreuk te doen aan die tugbevoegdheid van die Gesondheids­beroepe Raad wat 'n interne aan­ge­leentheid is nie, tewens die keuringspaneel­verrigtinge op rekord kan vir die Gesondheidsberoepe Raad inligtinggewys van groot waarde en tyd­be­sparend wees.

Konstitusionele beskerming van die reg op toegang tot die howe sluit nie die instelling van beperkings of voorwaardes vir deelname van 'n judisiële proses uit nie. Deelname aan die verrigtinge van 'n keuringspaneel is dus nie 'n hindernis vir eisers wat uiteindelik tog die hof wil nader vir regshulp nie en behoort daarom nie ongrondwetlik te wees nie as sou dit inbreuk maak op die reg van toegang tot die howe. Tewens, artikel 34 van die Grondwet van die Republiek van Suid-Afrika 1996 bepaal uitdruklik:

Everyone has the right to have any dispute that can be resolved by the application of law decided in a fair public hearing before a court or, where appropriate, another independent and impartial tribunal or forum.

Daar kan gerus besin word oor die instelling, samestelling en befondsing van keuringspanele namate mediese wanpraktykseise gaan. Die ontwikkeling van keuringspanele in Suid-Afrika sal nie sonder haakplekke plaasvind nie, maar gesien in die lig van die suksesvolle VSA model, behoort dit ten minste oorweeg en heelwaarskynlik suksesvol geïmplimenteer te word.

 

Bibliografie

Anon 1972 William and Mary Law Review 704
Anon 1972
        [ Links ]

Anthony 1936 New England Journal of Medicine
Anthony FW "The medical, legal and ethical connection by physicians with cases of malpractice which have no criminal factors" 1936 New England Jour­nal of Medicine 115-118
        [ Links ]

Averbach 1956 Insurance Law Journal
Averbach R "Aids for the improvement of the doctor-lawyer relationship" 1956 Insurance Law Journal 237-245
        [ Links ]

Baird Alternatives to Litigation
Baird B Alternatives to Litigation 1: Technical Analysis in US Department of Health, Education and Welfare Report of the Secretary's Commission on Medical Malpractice (Appendix) Pub No (OS) 73-89 224-227 (1973)
        [ Links ]

Boyle 1981 University of Pittsburg Law Review
Boyle R "Medical malpractice screening panels: a judicial evaluation of their practical effect" 1981 University of Pittsburgh Law Review 939-960
        [ Links ]

Braverman 1978 Fordham LR
Braverman P "Wrongful conception: who pays for bringing up baby?" 1978 Fordham Law Review 418-436
        [ Links ]

Crous 1996 THRHR
Crous AJ "Die beslegtingsproblematiek van mediese wanpraktyksgeskille" 1996 Tydskrif vir Hedendaagse Romeins-Hollandse Reg 219-232
        [ Links ]

Crous Beslegtingsproblematiek
Crous AJ Die beslegtingsproblematiek in geval van mediese wanpraktyksgeskille met spesifieke verwysing na die "action for wrongful conception" en die "ADR"-proses (LLD proefskrif PU vir CHO 2002)
        [ Links ]

Goldschmidt 1991 Arizona State Law Journal
Goldschmidt J " Where have all the panels gone? A history of the Arizona Medical Liability Review Panel" 1991 Arizona State Law Journal 1013-1109
        [ Links ]

Macchiaroli 1990 George Washington LR
Macchiaroli JA "Medical malpractice screening panels: proposed model legislation to cure judicial ills" 1990 The George Washington Law Review 181-260
        [ Links ]

Pretorius Dispute resolution
Pretorius P Dispute resolution (Juta Kaapstad 1993)
        [ Links ]

Sadusk 1958 JAMA
Sadusk JF "Expert witness and advisory panels" 1958 Journal of the American Medical Association 2121-2123
        [ Links ]

Sake MJ "Medical malpractice: facing real problems and finding real solutions" 1994 William and Mary Law Review 693-76        [ Links ]

Sands 1939 New York State Journal of Medicine
Sands IJ "Doctors lawyers and injured brains" 1939 New York State Journal of Medicine 2161-2169
        [ Links ]

Shindell 1953 JAMA
Shindell S "Medicine vs Law: A proposal for settlement" 1953 Journal of the American Medical Association 1078-1080
        [ Links ]

Strauss Doctor, patient and the law
Strauss SA Doctor, patient and the law (Van Schaik Pretoria 1979)
        [ Links ]

Trollip Alternative dispute resolution
Trollip AT Alternative dispute resolution in a contemporary South African context (Butterworths Durban 1991)
        [ Links ]

HEW Report
US Department of Health Education and Welfare Report of the Secretary's Com­mis­sion on Medical Malpractice Pub No (OS) 73-89 (1973)
        [ Links ]

Ury, Brett en Goldberg Getting disputes resolved
Ury WL, Brett JM en Goldberg SB Getting disputes resolved, designing systems to cut the costs of conflict (Jossey-Bass Publishers San Francisco 1986)
        [ Links ]

Willenborg 1954 Ohio State Law Journal
Willenborg EF "Law and medicine: a report on interprofessional relations" 1954 Ohio State Law Journal 453-457
        [ Links ]

Zeisel 1956 Stanford Law Review
Zeisel H "The New York Expert Testimony Project: some reflections on legal experiments" 1956 Stanford Law Review 730-748
        [ Links ]

Register van wetgewing

Wet op Geneeshere, Tandartse en Aanvullende Gesondheidsberoepe 56 van 1974

Grondwet van die Republiek van Suid-Afrika 1996

Medical Malpractice Act 1976 (VSA)

Register van hofsake

Aldana v Holub 381 So 2d 231 (Fla 1980)

Attorney General v Johnson 282 Md 274  A 2d 57 appeal dismissed 439 US 805 (1978)

Beatty v Akron City Hospital 67 Ohio St 2d 483 NE 2d 586 (1981)

Bernier v Burris 113 Ill 2d 219  497 NE 2d 763 (1986)

Boddie v Connecticut 401 US 371 (1971)

Boucher v Sayeed 459 A 2d 87 93 (RI 1983)

Cardinal Glennon Memorial Hospital v Gaertner 583 SW 2d 107 (Mo 1979)

Carter v Sparkham 335 So 2d 802 (Fla 1976) cert denied 429 US 1041 (1977)

Christiansen v Connell 2 Ill 2d 332 118 NE 2d 262 (1954)

Comiskey v Arlen 55 AD 2d 304 NY S 2d 122 (NY App Div 1976)

Curtis v Loether 415 US 189 (1974)

Eastin v Broomfield 116 Ariz 576 P 2d 754 (1977)

Everett v Goldman 359 So 2d 1256 (La 1978)

Ex Parte Peterson 253 US 300 (1920)

Firelock Inc v District Ct 766 P 2d 1090 (Colo 1989)

Gist v French 288 P 2d 1003 (Cal Ct App 1955)

Guill v Major of Hoboken 21 NJ 574 122 A 2d 881 (1956)

Heller v Frankston 504 Pa 528 475 A 2d 1291 (1984)

Hoem v State 756 P 2d 780 (Wyo 1988)

Huffman v Lindquist 234 P 2d 34 (Cal 1951)

Jiron v Mahlab 99 NM 425 659 P 2d 311 (1983)

Johnson v St Vincent Hospital 273 Ind 374 404 NE 2d 585 (1980)

Jones v State Board of Medicine 97 Idaho 859 555 P 2d 399 (1976) cert denied 431 US 914 (1977)

Keyes v Humana Hospital Alaska 750 P 2d 343 (Alaska 1988)

Lacy v Green 428 A 2d 1171 (Del Super Ct 1981)

Linder v Smith 629 P 2d 1187 (Mont 1981)

Mattos v Thompson 421 A 2d 190 (Pa 1980)

Munn v Illinois 94 US 113 (1876)

Ortwein v Schwab 410 US 656 (1973) (per curiam)

Parker v Children's Hospital 483 Pa 106 394 A 2d 932 (1978)

Paro v Longwood Hospital 373 Mass 645 369 NE 2d 985 (1977)

Perna v Pirozzi 92 NJ 446 457 A 2d 431 (1983)

Prendergast v Nelson 199 Neb 97 256 NW 2d 657 (1977)

San Antonio Independant School District v Rodriquez 411 US 1 (1973)

Seoane v Ortho Pharmaceuticals Inc 660 F 2d 146 (5th Cir 1981)

Simon v St Elizabeth Medical Center 3 Ohio Op 3d 164 355 NE 2d 903 (CP 1976)

State Ex Rel Cardinal Glennon Memoral Hospital v Gaertner 583 SW 2d 107 110 (Mo 1979)

State Ex Rel Strykowski v Wilkie 81 Wis 2d 491 261 NW 2d 434 (1978)

Treyball v Clark 65 NY 2d 589 483 NE 2d 1136 493 NY S 2d 1004 (1985)

United States v Kras 409 US 434 (1973)

Woods v Holy Cross Hospital 591 F 2d 1164 (5th Cir 1979)

Wright v Central Du Page Hospital Association 63 Ill 2d 313 347 NE 2d 736 (1976)

 

Lys van afkortings

ADR Alternative dispute resolution (alternatiewe geskilbeslegting)
art artikel(s)
bv byvoorbeeld
dws dit wil sê
MLRP  Medical Liability Review Panel
par paragraaf(we)
reg regulasie(s)
VSA Verenigde State van Amerika

1 Gepubliseer uit Crous AJ Die beslegtingsproblematiek in geval van mediese wanpraktyksgeskille met spesifieke verwysing na die "action for wrongful conception" en die "ADR"-proses (LLD proefskrif PU vir CHO 2002).

2 'Conspiracy of silence'.

3 Art 34 van die Grondwet van die Republiek van Suid-Afrika 1996 (hierna die 'Grondwet').

4 Art 27 van die Grondwet.

5 'Screening panels'. Ander prosesse soos arbitrasie, huur-'n-regter ('rent-a-judge'), feite ondersoek en bevinding en mediese ombudspersoon is ADR-metodes wat ook melding verdien ter beslegting van mediese wanpraktykseise.

6 Die alternatiewe geskilbeslegtingsmetode moet gepas wees vir die geskil sowel as vir die partye tot die geskil. Sien par 2: Keuse van 'n gepaste geskilbeslegtingsmetode.

7 Trollip Alternative Dispute Resolution 7; Crous 1996 THRHR 219. Geskilbeslegting kan in drie kategorieë ingedeel word: (i) Ge­skil­be­sleg­ting waarby 'n private besluitneming deur die partye self plaasvind bv on­der­han­deling, mediasie ens; (ii) geskilbeslegting waarby 'n privaat beslissing gegee word deur 'n derde party bv arbitrasie; (iii) geskilbeslegting waarby 'n openbare gesagsinstansie betrokke is bv administratiewe beslissings en litigasie. SA Regs­kom­missie 9.

8 Trollip (n 7) 7. In Crous Beslegtingsproblematiek 254-299 meer oor die stand van mediese wanpraktykseise in Amerika, waar 'n haas onstuitbare vloed van wanpraktykseise voorkom.

9 Ury, Brett en Goldberg Getting disputes resolved xi.

10 Trollip (n 7) 15.

11 Pretorius Dispute Resolution 6.

12 Partye verkies 'n eenvoudige en informele proses wat koste- en tydbesparend is.

13 'n Alternatiewe geskilbeslegtingsproses is vanweë die eenvoudige aard van die proses koste- sowel as tydbesparend.

14 Omdat partye informele en eenvoudige formaliteite kies wat doelgerig is ter oplossing van 'n geskil, is die proses kort en koste-effektief.

15 Waar persoonlike en sensitiewe aangeleenthede met vertroulikheid hanteer word, be­hoort die kanse op samewerking en skikking groter te wees.

16 Partye se beheer oor die geskilbeslegtingsproses verskil van metode tot metode. In geval van arbitrasie het die partye 'n mate van beheer oor die uitslag van die geskilbeslegting omdat hulle die prosedure bepaal of ontwerp waarvolgens die dispuut beslis moet word. In geval van litigasie is dit die geregshof wat die reg op die feite toe­pas volgens streng en formele prosedures. Met konsiliasie en mediasie maak die konsiliator of mediator hoogstens aanbevelings en kontrasteer die prosedure terwyl die partye die skikking beheer. Met onderhandelinge beheer die partye prosedures en skikking. Deelname van li­ti­gasie­ver­rig­tinge is gedwonge terwyl deelname aan 'n alternatiewe geskilbeslegtings­proses vrywillig van aard is en bewerkstellig kan word by wyse van 'n ooreenkoms. Die aspek van vrywilligheid bring samewerking en doel­gerigtheid tot 'n oplossing van die geskil mee. Pretorius (n 11) 7.

17 'n Beslissing van 'n geregshof is bindend van aard op die partye, dit dien terselfdertyd as presedent en word ooreenkomstig die toegepaste regsbeginsels op feite gedoen. Die ooreenkoms van partye ter oplossing van 'n geskil en die beslissing van 'n arbiter moet eers 'n bevel van die hof gemaak word om bindend te kan wees. 'n Arbiter baseer sy beslissing normaalweg op die gelykheidsbeginsel of kriteria wat die partye bepaal het.

18 'n Leek kan met gemak aan 'n eenvoudige informele proses deelneem ter oplossing van 'n geskil terwyl dit in geval van litigasie onmoontlik is. Formele verrigtinge ontmoedig partye dikwels.

19 Pretorius (n 11) 29.

20 Trollip (n 7) 16 "The neutral third party … should be 'user friendly'".

21 Dws die aard van die geskil.

22 Pretorius (n 11) 1.

23 Ury, Brett en Goldberg (n 9) 20-21.

24 Vergelyk Ury, Brett en Goldberg (n 9) 21-25.

25 Ury, Brett en Goldberg (n 9) 21-25. Vrae wat koste bepaal is:

(1) Hoe lank neem die onderskeie prosedure?

(2) Is disputante tevrede met die uitslag?

(3) Watter effek het bestaande prosedures op persoonlike of organisatoriese ver­hou­dinge?

(4) Hoe dikwels duik dieselfde geskil weer op omdat dit nie na behore opgelos is nie?

26 Ury, Brett en Goldberg (n 9) 36-37.

27 Beskikbare en geskikte prosedures alleenlik is nie voldoende om geskille op te los nie. Indien geskilbeslegters ontbreek gaan die proses van alternatiewe ge­skil­be­sleg­ting skipbreuk ly. Eweneens is inligting oor vorige geskilbeslegtingsprosesse ten op­sigte van 'n soortgelyke geskil van kardinale belang. 'n Noodsaaklike hulpmiddel is 'n geskikte instansie om geskilbeslegters, inligting, opleiding en advies aan disputante beskikbaar te stel. Ury, Brett en Goldberg (n 9) 36-37.

28 Verteenwoordigers van disputante moet oor die nodige vaardighede beskik om die disputant se saak in arbitrasieverrigtinge te stel en te argumenteer. Ury, Brett en Goldberg (n 9) 35-36.

29 Prosedures beskikbaar ter oplossing van 'n geskil kan regtens uit hoofde van 'n kontrak of uit hoofde van gebruik ontstaan. Ury, Brett en Goldberg (n 9) 32.

30 Selfs al bestaan daar 'n prosedure om 'n geskil op te los, mag partye soms nie oor die nodige motivering beskik om van 'n spesifieke gepaste geskilbeslegtingsmetode gebruik te maak nie. Oorwegings wat 'n rol speel is die tevredenheid van partye met die uitslag van die geskilbeslegtingsprosedure, die geleentheid wat daar vir partye bestaan om 'gehoor' te word.

31 In Crous (n 8) 466-476 word 'n bylaag, Aanhangsel B – Alternatief vir Litigasie in die VSA aangeheg as voorbeeld van ADR-metodes wat in die VSA van toepassing is op mediese wan­prak­tyks­ge­skille.

32 'Screening panels' of 'review boards' of 'review panels'. Del Code Ann tit 18 § 6803 (Supp 1988) of "arbitration panels" Md Cts and Jud Proc Code Ann § 3-2 A – 01 (6) (1984) of "mediation panels" Mich Comp Laws Ann § 600.4903 (West Supp 1988).

33 In regs- sowel as mediese geledere word verwys na die sogenaamde 'conspiracy of silence'. Huffman v Lindquist 234 P 2d 34 45-46 (Cal 1951); Gist v French 288 P 2d 1003 1010 (Cal Ct App 1955). Anthony 1936 New England Journal of Medicine 118. "Masters should be appointed by the court to render impartial medical opinions regarding malpractice claims in order to safeguard the rights of plaintiffs to com­pen­sation, and at the same time, [protect to some degree] the honest and qualified prac­ti­tio­ner … against the unscrupulous individual and against the attorney of low moral calibre". Sadusk 1958 JAMA 2121 "The difficulty involved in obtaining expert medical testimony from physicians in personal injury cases is well known. It is due not to his unwillingness to cooperate with the law but rather to the fact that he is cast into an atmosphere foreign to his training and philosophy". Voorstelle vir die uitbreiding van die kode is ook gedoen waar pasiënte 'n eisoorsaak het, die aansien van die ge­nees­heer ongeregverdig aangetas word en in geval 'n fout begaan word in verband met die juiste en gefundeerde eisoorsaak, word daar voorsiening gemaak vir 'n regstelling sonder om die geneesheer vir die res van sy bestaan te penaliseer.

34 Goldschmidt 1991 Arizona State Law Journal 1015.

35 Ibid.

36 Sands 1939 New York State Journal of Medicine 2168-2169; Shindell 1953 JAMA 1078; Averbach 1956 Insurance Law Journal 237; Willenborg 1954 Ohio State Law Journal 457.

37 Partye tot die paneel het onderneem om gebonde te wees aan die paneelbeslissing. Elke saak waar 'n paneelbeslissing gegee is teen die geneesheer, is geskik. Eisers met hulle regsverteenwoordigers is nie toegelaat by die verrigtinge nie.

38 Bv Hartford Accident and Indemnity Company. New York, Florida en Ohio was die eerste drie state wat vrywillige keuringspanele ingestel het sonder die betrokkenheid van versekeringsinstansies. Zeisel 1956 Stanford Law Review 730-731; Sadusk (n 33) 2121.

39 Pima County Bar Association and Pima County Medical Society Medical-legal plan for Pima County Arizona (1957).

40 Strauss Doctor Patient and the Law 283-289.

41 Crous (n 7) 221. Die New Jersey keuringspaneel was die enigste paneel wat geskoei was op 'n hofmodel en 'n bindende beslissing kon maak afhangende van die partye se ooreenkoms. NJ Sup Ct (Cir) R 4:21 (repealed 1989).

42 Crous (n 7) 221.

43 Health Care Services Malpractice Act 40 Pa Cons Stat Ann § 1301.101-1066 (Purdon Supp 1980) en Florida Medical Malpractice Reform Act Fl Stat Ann § 168.44 (West Supp 1981).

44 Parker v Children's Hospital 483 Pa 106 394 A 2d 932 (1978); Boyle 1981 University of Pittsburg Law Review 939-960.

45 335 So 2d 802 (Fla 1976).

46 F1 Stat Ann § 168.44 (West Supp 1981).

47 US Department of Health, Education and Welfare Report of the Secretary's Com­mis­sion on Medical Malpractices Pub No (OS) 73-88 90 1973 HEW Report.

48 US Department of Health, Education and Welfare Report of the Secretary's Com­mis­sion on Medical Malpractices Pub No (OS) 73-88 90 1973 HEW Report.

49 Alaska Stat § 09.55.536 (Supp 1989); Ariz Rev Stat Ann § 12-567 (Supp 1988); Colo Rev Stat § 13-22-401 to –409 (1987); Conn Gen Stat § 38-19b to –19f (1987); Del Code Ann tit 18, § 6803-6814 (Supp 1988); Fla Stat § 766.106 –.017 (Supp 1988); Haw Rev Stat § 671 – 11 to –20 (1985 & Supp 1988); Idaho Code § 6-1001 to –1011 (1979 & Supp 1989); Ind Code § 16-9.5-9-1 to –9-10 (1988); Kan Stat Ann § 65-4901 to –4908 (1985 & Supp 1988); La Rev Stat Ann § 40:1299.47 (West 1977 & Supp 1989); Me Rev Stat Ann tit 24 § 2851-2859 (Supp 1988); Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-01 to –09 (1984 & Supp 1989); Mass Gen L ch 231 § 60B (1986 & Supp 1989); Mich Comp Laws Ann § 600.4901-4923 (West Supp 1988); Mont Code Ann § 27-6-101 to –704 (1989); Neb Rev Stat § 44-2840 to –2847 (1984); Nev Rev Stat § 41A.003-.059 (1987 & Supp 1989); NH Rev Stat Ann § 519-A:1 to :10 (1974); NJ Ct CPR 4:21 (1988); NM Stat Ann § 41-5-14 to –24 (1989); NY Jud Law § 148-a (McKinney 1983 & Supp 1989); Ohio Rev Code Ann § 2711.21 (Anderson Supp 1988); Pennsylvania Health Care Services Malpractice Act 40 Pa Cons Stat Ann § 1301.101-1006 (Purdon Supp 1980); Utah Code Ann § 78-14-12 to –16 (1987 & Supp 1989); Va Code Ann § 8.01-581.1 to –.11 (1984 & Supp 1989); Wis Stat Ann § 655.42–.68 (West Supp 1988); Crous (n 7) 221.

50 Goldschmidt (n 34) 1019.

51 Crous (n 7) 222; Boyle (n 44) 948 n 59.

52 Crous (n 7) 222; Boyle (n 44) 948 n 59.

53 NJ Sup Ct (Civ) R 4:21 (rep 1989).

54 Federal Commission on Medical Malpractice.

55 US Department of Health Education and Welfare Report of the Secretary's Com­mis­sion on Medical Malpractice Pub No (OS) 73-89 (1973) HEW Report.

56 US Department of Health Education and Welfare Report of the Secretary's Com­mis­sion on Medical Malpractice Pub No (OS) 73-89 (1973) HEW Report. HEW Appendix n 22 227.

57 Baird Alternatives to Litigation.

58 Health Care Services Malpractice Act (HCSMA) 40 Pa Cons Stat Ann § 1301.102 (Purdon Supp 1980).

59 40 Pa Cons Stat Ann § 1301.102 (Purdon Supp 1980). Die geleentheid tot 'n skikking hou die moontlikheid in van verlaagde gedingskoste. "Screening panels, therefore, have the potential to serve an essential antidotal function to the ailments of the judicial system and should be enacted in every state" – Macchiaroli 1990 George Washington LR 187.

60 Meer as die helfte van die Amerikaanse state het teen 1990 keuringspanele gehad en on­ge­veer die helfte van die state het wetgewing wat die samestelling en werk­saam­hede van die keuringspanele reël. Macchiaroli (n 59) 188.

61 Meeste keuringspanele is verpligtend van aard. Alaska Stat § 09.55.536 (a) (Supp 1989); Haw Rev Stat § 671-12 (1985); Idaho Code § 6-1001 (1979); Mass Gen L ch 231 § 60 B par 1 (1986); Mich Comp Laws Ann § 600.4903 (West Supp 1988); Mont Code Ann § 27-6-15 (1989); Nev Rev Stat § 41 A.016 (1) (1987); NM Stat Ann § 41-5-14 (c) (1989); Utah Code Ann § 78-14-12 (1) (Supp 1989); Colo Rev Stat § 13-22-402 (2) (1987); Ind Code § 16-9.5-9-2-1 (1988); Wis Stat Ann § 655.44 (1) (5) .45 (1) (West Supp 1988).

62 Bv Conn Gen Stat § 38-19c (1987); Fla Stat § 766.107(1) (Supp 1988); Kan Stat Ann § 65-4901 par 1 (1985); NH Rev Stat Ann § 519-A:2 (1974); NJ Ct CPR 4:21-3 (1988); Ohio Rev Code Ann § 2711.21 (A) (Anderson Supp 1988); Va Code Ann § 8.01-581.2 (A) (Supp 1989); Wis Stat Ann § 655.44 (1) (West Supp 1988).

63 Ariz Rev Stat Ann § 12-567 (A) (Supp 1988); Ind Code § 16-9.5-9-2(b) (1988); La Rev Stat Ann § 40:1299.47 (B) (1) (c) (West Supp 1989); Me Rev Stat Ann tit 24 § 2853(5) (Supp 1988); Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-02(a)(1) –06A (Supp 1989); NY Jud Law § 148-a(3)(c) (McKinney Supp 1989). In Nebraska kan die eiser eensydiglik afstand doen van sodanige vereistes. Neb Rev Stat § 44-2840 (1) (4) (1984).

64 Conn Gen Stat § 38-19c (1988); Haw Rev Stat § 671-12 (1985); Idaho Code § 6-1001 (1979); Ind Code § 16-9.5-9-2(a) (1988); La Rev Stat Ann § 40:1299.47(B)(1)(a)(i) (West Supp 1989); Me Rev Stat Ann tit 24 § 2853(1) (Supp 1988); Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-02(a)(2) (Supp 1989); Mont Code Ann § 27-6-301 –701 (1989); Neb Rev Stat § 44-2840(2) (1984); Nev Rev Stat § 41A.016(1) (1987); NH Rev Stat Ann § 519-A:2 (1974); NM Stat Ann § 41-5-14(D) –15(A) (1989); Utah Code Ann § 78-14-12(1) (Supp 1989); Va Code Ann § 8.01-581.2 (A) (Supp 1989).

65 Alaska Stat § 09.55.536(a) (Supp 1989); Ariz Rev Stat Ann § 12-567(A) (Supp 1988); Colo Rev Stat § 13-22-402(2) (1987); Del Code Ann tit 18 § 6804(a) 6812 (Supp 1988); Fla Stat § 766.107(1) (Supp 1988); Mass Gen L ch 231 § 60B par 5 (1986); Mich Comp Laws Ann § 600.4903 (West Supp 1988); NJ Ct CPR 4:21-3 (1988); NY Jud Law § 148-a(1) (3) (a) (McKinney Supp 1989); Ohio Rev Code Ann § 2711.21(A) (Anderson Supp 1988).

66 Kan Stat Ann § 65-4901 par 1 (1985); Wis Stat Ann § 655.44 (1) (3) (5) (West Supp 1988).

67 Ariz Rev Stat Ann § 12-567(B)(1)-(4) (Supp 1988); Conn Gen Stat § 38-19c (1987); Del Code Ann tit 18 § 6804(a) (Supp 1988); Haw Rev Stat § 671-11 (Supp 1988); Idaho Code § 6-1002 (1979); Ind Code § 16-9.5-9-3 (1988) [bestaande uit 'n prokureur (sonder stemreg) en drie gesondheidsorgwerkers]; Kan Stat Ann § 65-4901 par 2 (1985) [bestaande uit 'n prokureur (sonder stemreg) en drie ge­sond­heid­sorg­werkers]; La Rev Stat Ann § 40:1299.47(c) (West Supp 1989) [bestaande uit 'n prokureur (sonder stemreg) en drie gesondheidsorgwerkers]; Me Rev Stat Ann tit 24 § 2852(2) (Supp 1988); Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-03(c)(2) –04(e)(1) (Supp 1989); Mass Gen L ch 231 § 60B par 1 (1986); Mich Comp Laws Ann § 600.4905(1) (West Supp 1988); Mont Code Ann § 27-6-401(1) (1989); Neb Rev Stat § 44-2841(1) (1984) [bestaande uit 'n prokureur (sonder stemreg) en drie ge­sond­heid­sorg­werkers]; Nev Rev Stat § 41A.043(4) (Supp 1989); NJ Ct CPR 4:21-5(a) (1988); NM Stat Ann § 41-5-17(D) (1989); NY Jud Law § 148-a(2) (McKinney Supp 1989); Utah Code Ann § 78-14-12(4) (Supp 1989); Va Code Ann § 8.01-581.3 (Supp 1988); Wis Stat Ann § 655.465 (2) (b) (c) (West Supp 1988). In Colorado word voorsiening gemaak vir siviele eise van $50 000 of minder en drie arbiters om die keuring te doen – "arbitrators need not be attorneys". Colo Rev Stat § 13-22-403(1) (1987) en § 13-22-402(3). Keuringspanele in Florida sluit nie noodwendig 'n gesondheidsorgwerker in nie. Die drie-lede paneel word gekies deur die eiser uit 'n lys van prokureurs en die ver­weerder uit 'n lys van verdedigingsprokureurs en die derde lid deur gemelde twee lede uit 'n lys van prokureurs. Fla Stat § 766.107(2)(a)-(c) (Supp 1988). In sommige state word lede van die publiek in die keuringspaneel ingesluit. Wis Stat Ann § 655.465 (2) (a) – (c) (West Supp 1988). Sien ook Haw Rev Stat § 671-11(b) (Supp 1988); Colo Rev Stat § 13-22-403(1) (1987); Del Code Ann tit 18 § 6804(a) (Supp 1988); Idaho Code § 6-1002 (1979); Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-03(c)(2) – 04(e)(1) (Supp 1989); NH Rev Stat Ann § 519-A:2 (1974); Utah Code Ann § 78-14-12(4) (Supp 1989); NH Rev Stat Ann § 519-A:2 (1974). In ander state bestaan die paneel uit 'n afgetrede of dienende regter, prokureur en ge­sond­heid­sorg­werker. Arizona Rev Stat Ann § 12-567(B)(1) (Supp 1988); Me Rev Stat Ann tit 24 § 2852(2) (Supp 1988); Mass Gen L ch 231 § 60 B par 1 (1986); NJ Ct CPR 4:21-5(a) (1988); New York Jud Law § 148-a(2) (McKinney Supp 1989); Va Code Ann § 8.01-581.2 (A) 3 (Supp 1989); Mich Comp Laws Ann § 600-4905(3) (West Supp 1988).

68 Macchiaroli (n 59) 190.

69 Alaska Stat § 09.55.536(b) (Supp 1989). Wisconsin daarenteen laat keuringspanele nie toe om getuies te verplig tot die aflê van getuienis nie. Wis Stat Ann § 655.58 (2) (West Supp 1988).

70 Alaska Stat § 09.55.536(b) (Supp 1989); Ariz Rev Stat Ann § 12-567(D) (Supp 1988); Del Code Ann tit 18 § 6809-6810 (Supp 1988); Haw Rev Stat § 671-13 par 4 (Supp 1988); Ind Code § 16-9.5-9-6 (1988); La Rev Stat Ann § 40:1299.47(F) (West 1977); Me Rev Stat Ann tit 24 § 2852(4) (Supp 1988); Mass Gen L ch 231 60B par 5 (1986); Neb Rev Stat § 44-2843(1) (1984); Nev Rev Stat § 41A.046(1) (Supp 1989); NJ Ct CPR 4:21-6(d) (1988); NY Jud Law § 148-a(6) (McKinney 1983); Wis Stat Ann § 655.58 (3) (b) (West Supp 1988).

71 Alaska Stat § 09.55.536(b) (Supp 1989); Ariz Rev Stat Ann § 12-567(D) (Supp 1988); Del Code Ann tit 18 § 6810 (Supp 1988); Haw Rev Stat § 671-13 par 4 (Supp 1988); Mass Gen L ch 231 § 60B par 5 (1986).

72 Dit is egter onduidelik by uitleg van sommige wetgewing [NY Jud Law § 148-a(7) (McKinney Supp 1989)] of daar 'n beslissing enigsins gemaak moet word. Hierdie wet­ge­wing is egter die uitsondering. Macchiaroli (n 59) 190-191.

73 State wat die keuringspanele toelaat om die bestaan en omvang van skade te bepaal, hoewel nie die werklike berekening van skadevergoeding nie, is Alaska (Alaska Stat § 09.536(c) (Supp 1989)); Del Code Ann tit 18 § 6811(b)(4) (Supp 1988); Ind Code § 16-9.5-9-7(d) (1988); Louisiana (La Rev Stat Ann § 40:1299.47(G)(4) (West 1977); Va Code Ann § 8.01-581.7 (B) (Supp 1989). State wat aan die keuringspanele magtiging verleen om die skadevergoedingsbedrag te bepaal, is bv Florida (Fla Stat § 766.107(3)(d) (Supp 1988); Hawai (Haw Rev Stat § 671-15(b) (1985); Maryland (Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-05(e) (Supp 1989) en New Hampshire (NH Rev Stat Ann § 519-A:4 (1974); Colo Rev Stat § 13-22-404(2) (1987); Ohio Rev Code Ann § 2711.21(A) (Anderson Supp 1988); Wis Act 118 § 73(2)(d)(3) (amend Wis Stat Ann § 655.59) (West Supp 1988); Idaho, Montana en Nevada bevat meer gedetaileerde wetgewingsbepalings oor aanbeveling en (eenparige) ooreenkomste rakende die skadevergoedingsbedrag. Idaho Code § 6-1004 (1979); Mont Code Ann § 27-6-606 (1989); Nev Rev Stat § 41A.059(1) (Supp 1989).

74 Macchiaroli (n 59) 193.

75 Alaska Stat § 09.55.536(e) (Supp 1989); Ariz Rev Stat Ann § 12-567 (K) (Supp 1989); Conn Gen Stat § 38-19f (1987); Del Code Ann tit 18 § 6812 (Supp 1988); Ind Code § 16-9.5-9-9 (1988); Kan Stat Ann § 65-4904(c) (Supp 1988); La Rev Stat Ann § 40:1299.47 (H) (West 1977); Me Rev Stat Ann tit 24 § 2857(1) (Supp 1988); Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-06(d) (Supp 1989); Mass Gen L ch 231 § 60B par 5 (1986); Neb Rev Stat § 44-2844(2) (1984); Nev Rev Stat § 41A.016(2) (1987); NJ Ct CPR 4:21-6(e) (1988); NY Jud Law § 148-a(8) (McKinney 1983); Va Code Ann § 8.01-581.8 (1984); Wis Act 118, § 73(2)(d)(3) (amend Wis Stat Ann § 655.59) (West Supp 1988); Mich Comp Laws Ann § 600.4919(4) (West Supp 1988). New Hampshire daarenteen laat geen keuring­paneel­be­slissing by 'n geding toe nie, hoewel die wet tog voorsiening maak vir die gebruik van die transkripsie in die vorm van 'n deposisie. NH Rev Stat Ann § 519-A:3 8 (1974); Arizona, Connecticut en Nevada verbied uitdruklik die optrede van paneellede as getuies hoewel die beslissing van die paneel as getuienis toegelaat word. Ariz Rev Stat Ann § 12-567 (K) (Supp 1988); Conn Gen Stat § 38-19f (1987); Nev Rev Stat § 41A.016(2) (1987). State soos Connecticut, Maine, New Jersey en New York laat 'n nie-eenparige beslissing wel toe in 'n hofgeding. Conn Gen Stat § 38-19f (1987); Me Rev Stat Ann tit 24 § 2857(1) (Supp 1988); NJ Ct CPR 4:21-6(e) (1988); NY Jud Law § 148-a(8) (McKinney 1983). In Nevada word die hoeveelheid lede wat eenparigheid moet hê voorgeskryf, anders word die paneel geag nie in staat te wees om 'n beslissing te bereik nie. Nev. Rev Stat § 41A.049 (6) (Supp 1989).

76 Del Code Ann tit 18 § 6812 (Supp 1988). In Maryland word die paneelbeslissing as vermoed korrek te wees tot die teendeel bewys is in 'n hofgeding. Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-06(o) (Supp 1989).

77 Bv 5 tot 30 dae na die aanhoor van die geskil of van 30 tot 180 dae na samestelling van die paneel. Macchiaroli (n 59) 191-192.

78 Del Code Ann tit 18 § 6811(d) – (f) (Supp 1988).

79 Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-05 (L) § 3-2A-06(b) (c) (Supp 1989)

80 Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-06(b) – (c).

81 Mass Gen L ch 231 § 60B par 6 (Supp 1989); Mich Comp Laws Ann § 600.4915 (2) (West Supp 1988). Sien egter Md Cts & Jud Proc Code Ann 3-2A-06(g) – 07(a) (Supp 1989) waar geen sekuriteitsvereistes gestel word nie. In Maryland moet die party wat in 'n siviele geding nie 'n meer gunstiger uitspraak kon kry as dié van die keuringspaneel nie, die koste betaal. In Colorado word die paneelkoste met 'n bedrag verhoog indien die ontevrede party nie ten minste 'n 10% beter beslissing in die siviele geding kry nie. Colo Rev Stat § 13-22-405(3) (1987).

82 Crous (n 7) 222; Boyle (n 44) 948; Etheridge v Medical Center Hospitals 237 Va 87 108 376 SE 2d 525 536-537 (1989). Braverman 1978 Fordham LR 422.

83 Bv waar verpligte keuringspanele nie by tydsbeperkings hou wanneer 'n beslissing ge­maak word nie.

84 Macchiaroli (n 59) 199. Slegs die staat Nevada het die vereiste keuringspaneel uitgebrei na wanpraktykseise teen prokureurs. NH Rev Stat Ann § 519 – A:2 (1974).

85 US Constitutional Amend xiv § 1.

86 411 US 1 17 (1973). Sien ook Seoane v Ortho Pharmaceuticals Inc 660 F 2d 146 150 (5th Cir 1981); Woods v Holy Cross Hospital 591 F 2d 1164 1175 (5th Cir 1979); Eastin v Broomfield 116 Ariz 576 583 570 P 2d 744 751 (1977); Firelock Inc v District Ct 766 P 2d 1090 1098 (Colo 1989); Lacy v Green 428 A 2d 1171 1177 (Del Super Ct 1981); Bernier v Burris 113 Ill 2d 219 228-229 497 NE 2d 763 768 (1986); Everett v Goldman 359 So 2d 1256 1266 (La 1978); Paro v Longwood Hospital 373 Mass 645 650 369 NE 2d 985 988-989 (1977); Linder v Smith 629 P 2d 1187 1193 (Mont 1981); Beatty v Akron City Hospital 67 Ohio St 2d 483 492-493 424 NE 2d 586 592 (1981); Boucher v Sayeed 459 A 2d 87 92 (RI 1983); State Ex Rel Strykowski v Wilkie 81 Wis 2d 491 508 261 NW 2d 434 442 (1978); Hoem v State 756 P 2d 780 782-783 (Wyo 1988); Carter v Sparkham 335 So 2d 802 (Fla 1976) cert denied 429 US 1041 (1977). Sien egter daarteenoor Johnson v St Vincent Hospital 273 Ind 374 404 NE 2d 585 (1980); Jones v State Board of Medicine 97 Idaho 859 555 P 2d 399 (1976) cert denied 431 US 914 (1977); Hoem v State 756 P 2d 780 (Wyo 1988).

87 116 Ariz 576 570 583 P 2d 744 751 (1977). Hoewel die Rhode Island Supreme Court in Boucher v Sayeed 459 A 2d 87 (RI 1983) en die Wyoming Supreme Court in Hoem v State 756 P 2d 780 (Wyo 1988) die 'rational basis'-toets toegepas het, het dit beslis dat die keuringspanele ongrondwetlik is vanweë die Equal Protection Clause van die VSA Konstitusie. RI Gen Laws § 10-19 (1969) Wyo Stat § 9-2-1502 (1982). Beide howe het daarop gewys dat daar nie 'n mediese wanpraktykskrisis bestaan op die stadium van die betrokke keuringspaneelverrigtinge nie. "Absent a crisis to justify the en­act­ment of such legislation, we can ascertain no satisfactory reason for the separate and unequal treatment that it imposes on medical malpractice litigants". Boucher v Sayeed 459 A 2d 87 93 (RI 1983). "We note the absence in the record of any evi­dence demonstrating the existence of such a crisis in Wyoming or elsewhere". Hoem v State 756 P 2d 780 783 (Wyo 1988). Sien die teenstrydigheid in Bernier v Burris 113 Ill d 219 9 497 NE d 763 768 (1986) waar die ver­hoor­hof beslis het dat geen krisis bestaan nie en dat keuringspaneel-wetgewing on­grond­wet­lik was. Die Illinois Supreme Court het gemeen dat dit debatteerbaar is of daar 'n mediese wan­prak­tykskrisis bestaan.

88 MLRP (Medical Liability Review Panel).

89 1976.

90 Eastin v Broomfield 116 Ariz 576 586-587 570 P 2d 744 754-755 (1977).

91 Die sekuriteit is gemik op betaling van deskundige getuiegelde en prokureurskoste sou die eiser onsuksesvol in die litigasieproses wees. Indien die sekuriteit nie betaal word nie, word die eis van die hand gewys. 1976 Arizona Session Laws ch 1 sec 4 § 12 – 576(1) (repealed 1989).

92 Dieselfde bepalings is ook van toepassing sou die verweerder ondanks die keu­rings­pa­neel­be­slissing teen hom verder wou litigeer. 1976 Arizona Session Laws ch 1 sec 4 § 12 – 567 (J).

93 Arizona Constitution Act 1 § 13: "No law shall be enacted granting to any citizen, class of citizens, or corporation other than municipal, privileges or immunities which, upon the same terms, shall not equally belong to all citizens or corporations."

94 335 So 2d 802 805 (Fla 1976) cert denied 429 US 1041 (1977).

95 Carter v Sparkham 335 So 2d 802 805-806 (Fla 1976) cert denied 429 US 1041 (1977).

96 273 Ind 374 464 NE 2d 585 (1980). Die 'fair and substantial relation standard' is ook toegepas in Keyes v Humana Hospital Alaska 750 P 2d 343 357 (Alaska 1988); Attorney General v Johnson 282 Md 274 313 385 A 2d 57 79 appeal dismissed 439 US 805 (1978); Perna v Pirozzi 92 NJ 446 457-458 457 A 2d 431 437 (1983); Guill v Mayor of Hoboken 21 NJ 574 582 122 A 2d 881 885 (1956); Jones v State Board of Medicine 97 Idaho 859 555 P 2d 399 (1976) cert denied 431 US 914 (1977). Die doel van die wetgewing rakende mediese keuringspanele word getoets teen 'n billike en substansiële toets, dws in hoeverre voldoen dié wetgewing aan die doel daarvan en in watter verhouding staan die wetgewing tot die doel daarvan. Die bewyslas word op die party geplaas wat keuringspanele se houdbaarheid betwis, om aan te dui dat op gelyke beskermingsgronde die wetgewing nie aan sy oor­spronk­like doel beantwoord nie. Die doel van die keuringspaneelwetgewing regverdig die spesifieke de­liks­klas­si­fi­kasie (mediese wanpraktyksgeskille). Guill v Major of Hoboken 21 NJ 574 582 122 A 2d 881 885 (1956); Perna v Pirozzi 92 NJ 446 457-458 457 A 2d 431 437 (1983).

97 Johnson v St Vincent Hospital 273 Ind 374 392 NE 2d 585 597 (1980).

98 Johnson v St Vincent Hospital 273 Ind 374 404 NE 2d 585 (1980). Sien ook die argumente van die eiser in State Ex Rel Strykowski v Wilkie 81 Wis 2d 491 512-519 261 NW 2d 434 444-446 (1978).

99 Paro v Longwood Hospital 373 Mass 645 653-654 369 NE 2d 985 990 (1977); Mass Gen Laws Ann ch 231 § 60 B par 6 (West Supp 1988) – die stel van sekuriteit vooraf is nie ongrondwetlik nie. Eastin v Broomfield 116 Ariz 576 586 570 P 2d 754 (1977); Ariz Const art 2 § 13 – die stel van sekuriteit deur eisers in geval van mediese wan­prak­tyks­eise is ongrondwetlik aangesien geen ander tipe eisers dit hoef te doen nie.

100 401 US 371 (1971). Sien ook United States v Kras 409 US 434 443-446 (1973) en Ortwein v Schwab 410 US 656 658-660 (1973) (per curiam).

101 Boddie v Connecticut 401 US 371 377 380 (1971). Sien ook United States v Kras 409 US 434 443-446 (1973) en Ortwein v Schwab 410 US 656 658-660 (1973) (per curiam).

102 583 SW 2d 107 (Mo 1979) Mo Const art 1 § 14.

103 State Ex Rel Cardinal Glennon Memoral Hospital v Gaertner 583 SW 2d 107 110 (Mo 1979) Mo Const art 1 § 14; Christiansen v Connell 2 Ill 2d 332 118 NE 2d 262 (1954). In Woods v Holy Cross Hospital 591 F 2d 1164 1173 n 16 (5th Cir 1979) het die hof egter bevind dat wetgewing insake keuringspanele nie die Seventh Amendment reg op 'n jurieverhoor en gevolglik reg op toegang tot howe aantas nie.

104 99 NM 425 659 P 2d 311 (1983).

105 Jiron v Mahlab 99 NM 425 426 428 659 P 2d 311 312-315 (1983).

106 In casu het dit gehandel oor 'n klaer/eiser wat probleme ondervind het om stukke binne die voorgestelde dies op die verweerder te laat beteken en voortgegaan het om direk in die geregshof dié saak in te stel in plaas van om eers 'n hersiening deur 'n keuringspaneel te versoek.

107 State Ex Rel Strykowski v Wilkie 81 Wis 2d 491 261 NW 2d 434 (1978); Cardinal Glennon Memorial Hospital v Gaertner 583 SW 2d 107 (Mo 1979); Woods v Holy Cross Hospital 591 F 2d 1164 1177 (5th Cir 1979); Firelock Inc v District Ct 766 P 2d 1090 1096 (Colo 1989); Lacy v Green 428 A 2d 1171 1179 1180 (Del Super Ct 1981); Johnson v St Vincent Hospital 273 Ind 374 388 390 404 NE 2d 585 594 596 (1980); Everett v Goldman 359 So 2d 1256 1269 (La 1978); Linder v Smith 629 P 2d 1187 1190 1191 (Mont 1981); Boucher v Sayeed 459 A 2d 87 91 n 13 (RI 1983) (dicta). Wisconsin-wet­ge­wing bepaal byvoorbeeld dat 'n eiser die reg het om de novo verhoor te word ondanks die voorafgaande keuringspaneelbeslissing.

108 Curtis v Loether 415 US 189 (1974).

109 116 Ariz 576 570 P 2d 744 (1977).

110 Arizona Medical Malpractice Act Ariz Rev Stat Ann § 12-567 (Supp 1988). Die wetgewing maak voorsiening dat die paneelbeslissing wel saam met ander getuienis vir verhoordoeleindes toegelaat kan word. Die hof het in die Eastin-saak getuienis toegelaat en dit hanteer as 'n bewysreël wat nie inbreuk maak op 'n jurieverhoor nie. Die hof het voorts die bewering dat dit 'n jurie bevooroordeeld kan maak, verwerp.

111 Eastin v Broomfield 116 Ariz 576 580 570 P 2d 748. Sien ook Attorney General v Johnson 282 Md 274 293-294 385 A 2d 57 68-70 appeal dismissed 439 US 805 (1978) – die Maryland Supreme Court het bevind dat die toelaatbaarheid van 'n paneel­beslissing en die vermoede van korrektheid nie die reg op 'n jurieverhoor aantas nie. Die Maryland wetgewing magtig die toelating van 'n paneelbeslissing tydens 'n verhoor as vermoedelik korrek. Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-06(d) (Supp 1988). Sien ook Woods v Holy Cross Hospital 591 F 2d 1164 1179 1180 (5th Cir 1979); Keyes v Humana Hospital Alaska 750 P 2d 343 347 (Alaska 1988); Johnson v St Vincent Hospital 273 Ind 374 384 385 404 NE 2d 585 593 (1980); Everett v Goldman 359 So 2d 1256 1269 (La 1978); Linder v Smith 629 P 2d 1187 1190 (Mont 1981); Prendergast v Nelson 199 Neb 97 107-108 256 NW 2d 657 665-666 (1977); Treyball v Clark 65 NY 2d 589 590 483 NE 2d 1136 1137 493 NY S 2d 1004 1005 (1985); Comiskey v Arlen 55 AD 2d 304 309 390 NY S 2d 122 126 (NY App Div 1976); State Ex Rel Strykowski v Wilkie 81 Wis 2d 491 529 261 NW 2d 434 452 (1978); Paro v Longwood Hospital 373 Mass 645 654-655 369 NE 2d 985 991 (1977).

112 55 AD 2d 304 390 NY S 2d 122 (NY App Div 1976).

113 NY Jud Law § 148-a (8) (McKinney 1983).

114 55 AD 2d 304 307 309 311 390 NY S 2d 122 126 127 (NY App Div 1976). In die Comiskey-saak is 'n eenparige beslissing vereis alvorens dit toegelaat word as getuienis in hofverrigtinge en ook vereis dat 'n verhoorhofbeslissing nie eksklusief op 'n paneelbeslissing baseer moet word nie. Sien ook Munn v Illinois 94 US 113 (1876); State Ex Rel Strykowski v Wilkie 81 Wis 2d 491 528 261 NW 2d 434 451 (1978).

115 55 AD 2d 304 309 390 NY S 2d 122 126 (NY App Div 1976). Sien ook Treyball v Clark 65 NY 2d 589 483 NE 2d 1136 493 NY S 2d 1004 (1985) in navolging van Cominskey v Arlen 55 AD 2d 304 390 NY S 2d 122 (NY App Div 1976).

116 55 AD 2d 304 390 NY S 2d 122 (NY App Div 1976).

117 253 US 300 (1920).

118 Ex Parte Peterson 253 US 300 309 (1920). Sien egter Mattos v Thompson 491 385 396 421 A 2d 190 196 (Pa 1980) waarin beslis is dat art 309 van die Health Care Services Act 'n inbreukmaking op die reg op jurieverhoor is. Die Pennsylvania Supreme Court het beslis dat 'n keuringspaneel ongrondwetlik is omdat die oponthoud in­herent in 'n keuringspaneelproses "resulted in an oppressive delay and im­per­mis­si­bly infringed upon the constitutional right to a jury". Sien ook Simon v St Elizabeth Medical Center 3 Ohio Op 3d 164 355 NE 2d 903 908 (CP 1976) – deur 'n paneelbeslissing by 'n daaropvolgende verhoor toe te laat word 'n party se reg op 'n jurie­verhoor aangetas vanweë die feit dat 'n party verhinder word om sy saak be­hoor­lik aan die jurie te stel. Latere Ohio wetgewing het die toelaat van 'n paneelbeslissing as getuienis in 'n opvolgende verhoor verbied. Ohio Rev Code Ann § 2711.21 (Anderson Supp 1988). Aldana v Holub 381 So 2d 231 237-238 (Fla 1980); Heller v Frankston 504 Pa 528 475 A 2d 1291 (1984) – alle artikels van die toepaslike Pennsylvanië wetgewing is ongrondwetlik beslis deur die hof, in teenstelling met die Mattos-saak waarin slegs die reg op 'n jurieverhoor beslis is as inbreuk op gemaak deur die toelating van 'n paneelbeslissing by 'n verhoor. Pa Stat Ann tit 40 § 1301.308-514 (Purdon Supp 1988).

119 483 Pa 106 118 121 394 A 2d 932 938 (1978). In Mattos v Thompson 421 A 2d 190 195 (Pa 1980) het die hof in Pennsylvanië beslis dat die keuringspaneelprosedure 'n on­grond­wet­like las op die reg tot 'n jurieverhoor plaas. In die Mattos-saak is ook ander laerhofsake aangehaal waarin die burokratiese aard van die prosedure uitgelig is, wat daarop dui dat die wetgewing oneffektief is. Die eisers het in die Parker-saak oortuigende statistiese gegewens voor die hof gelê om aan te toon dat die keuringspanele oneffektief is. Statistiese gegewens het aan die lig gebring dat 2 909 eise in 'n drie en 'n halfjaar periode sedert die inisiëring van die keurings­paneel­prose­dure ingestel is. Slegs 14 eise het inderdaad voor die keuringspaneel gedien en 6 daarvan het op appèl gegaan. Van die 48 eise wat in 1976 aanhangig gemaak is, is 6 eise onafgehandel in 1980. Boyle (n 44) 957-958.

120 Parker v Children's Hospital 483 Pa 106 118 394 A 2d 932 938 (1978).

121 Boyle (n 44) 954.

122 Ibid.

123 Parker v Children's Hospital 483 Pa 106 120 394 A 2d 932 939 (1978).

124 Parker v Children's Hospital 483 Pa 106 120 394 A 2d 932 939 (1978).

125 'n Verwante argument is dat die toelaatbaarheid van 'n paneelbeslissing 'n verhoogde bewyslas meebring vir die party teen wie die paneelbeslissing gegee is en gevolglik dié party se reg op 'n jurieverhoor aantas. Howe het dié argument verwerp. Keyes v Humana Hospital Alaska 750 P 2d 343 348 349 (Alaska 1988); Johnson v St Vincent Hospital 273 Ind 374 385 404 NE 2d 585 593 (1980). Die Delaware-hof het die paneelbeslissing die status van prima facie-getuienis gegee. Lacy v Green 428 A 2d 1171 1176-1177 (Del Super Ct 1981); Del Code Ann tit 18 § 6812.

126 Prendergast v Nelson 199 Neb 97 107 256 NW 2d 657 666 (1977).

127 Samestelling van keuringspanele verskil van staat tot staat. Die wetgewing van toepassing op keuringspanele in al die onderskeie state maak voorsiening vir ten minste een gesondheidsorgverskaffer op elke paneel. Meeste state vereis ook 'n regsgeleerde op die keuringspanele en sommige state maak ook voorsiening vir 'n leke-lid. Verskeie state vereis die teenwoordigheid van 'n regter wat ver­ant­woor­de­lik­heid vir die uitvoer van verrigtinge deur nie-regslede uitoefen. Va Code Ann § 8.01-581.2 (A) 581.3 (1984 & Supp 1989); NJ Ct CPR § 4:21-5(a) (1988) Jud; NY Law § 148-a(2) (McKinney Supp 1989); NH Rev Stat Ann § 519-A:2 (1974); Mass Gen L ch 231 § 60 B par 1 (1986); ME Rev Stat Ann tit 24 § 2852(2) (Supp 1988); Ariz Rev Stat Ann § 12-567 (B) (1) (Supp 1988).

128 Attorney General v Johnson 282 Md 274 385 A 2d 57 appeal dismissed 439 USA 805 (1978).

129 282 Md 274 385 A 2d 57 appeal dismissed 439 US 805 (1978).

130 Attorney General v Johnson 282 284 Md 274 385 A 2d 57 63 appeal dismissed 439 US 805 (1978).

131 Attorney General v Johnson 282 285-287 Md 274 385 A 2d 57 64-65 appeal dismissed 439 US 805 (1978).

132 Attorney General v Johnson 282 284 Md 274 285 A 2d 57 63 appeal dismissed 439 US 805 (1978). Sien ook Strykowski v Wilkie 81 Wis 2d 491 520-522 261 NW 2d 434 448-449 (1978); Keyes v Humana Hospital Alaska 750 P 2d 343 357 n 26 (Alaska 1988). Daar­teen­oor is in Paro v Longwood Hospital 373 Mass 645 656-657 369 NE 2d 985 992 (1977) beslis dat, alhoewel die keuringspaneel regsprekende funksies verrig, dit nie 'n verbreking van die trias politica-leerstuk is nie aangesien paneel­her­siening 'n integrale deel van die reg­spre­kende proses is. Indien die partye nie die paneelbeslissing aanvaar nie, is die paneel on­be­voeg om sy eie beslissing af te dwing.

133 Attorney General v Johnson 282 285-287 n13 Md 274 385 A 2d 57 64-65 n13 appeal dismissed 439 US 805 (1978); Md Cts & Jud Proc Code Ann § 3-2A-05(L) – 06(a) (1984 & Supp 1989).

134 199 Neb 97 110 256 NW 2d 657 666 (1977).

135 116 Ariz 576 570 P 2d 744 (1977).

136 Ariz Const art V1 § 1.

137 Die keuringspaneelbeslissing kan egter toegelaat word by die verhoor in 'n geregshof. Eastin v Broomfield 116 Ariz 576 582 570 P 2d 750; Lacy v Green 428 A 2d 1171 1178 (Del Super Ct 1981); Linder v Smith 629 P 2d 1187 1194 (Mont 1981).

138 Ill Rev Stat ch 110 § 58.2 – 10 (1975).

139 Geen paneelbeslissing is toelaatbaar by die daaropvolgende verhoor van die geskil nie. Ill Rev Stat ch 110 § 58.7.

140 63 Ill 2d 313 347 NE 2d 736 (1976).

141 63 Ill 2d 313 322 324 347 NE 2d 736 740-741 (1976).

142 Daar is beslis dat die reg van toegang tot 'n jurieverhoor eweneens ook aangetas is. Wright v Central Du Page Hospital Association 63 Ill 2d 322 324 347 NE 2d 740-741. Ill Const art V1 § 1.

143 Wright v Central Du Page Hospital Association 63 Ill 2d 322 324 347 NE 2d 740-741. Ill Rev Stat ch 110 § 58.6 (1975).

144 Wright v Central Du Page Hospital Association 63 Ill 2d 322 324 347 NE 2d 740-741. Ill Rev Stat ch 110 § 58.6 (1975).

145 Wright v Central Du Page Hospital Association 63 Ill 2d 322 324 347 NE 2d 741.

146 Ill Rev Stat ch 110 § 2 – 1012 – 1020 (1985). Die paneel het nog steeds bestaan uit 'n regter, gesondheidsorgverskaffer en 'n prokureur en het oor die bevoegdheid beskik om aanspreeklikheid en skadevergoeding te bepaal. Die paneelbeslissing was nie toelaatbaar by 'n daaropvolgende verhoor van dieselfde saak nie. 'n Party wat 'n on­gunstige paneel­be­slis­sing gekry het en nie by die verhoor slaag nie, word ge­sank­sio­neer. Die regter is by magte om oor alle regsaangeleenthede te beslis en die paneel moet bewysregtelike reëls navolg. Die paneel se beslissing moet baseer wees op die paneel se feitelike bevindings.

147 Bernier v Burris 113 Ill 2d 219 497 NE 2d 763 (1986).

148 Bernier v Burris 113 Ill 2d 219 254-255 497 NE 2d 763 780 (1986).

149 'n Adviserende opinie oor watter reg van toepassing behoort te wees by 'n verhoor is tog in wese nie 'n judisiële funksie nie. 'n Aanbevole samestelling vir 'n keurings­paneel is dat regslede die beslissing moet neem en nie-regslede slegs in adviserende hoedanigheid behoort op te tree.

150 Die sanksies rakende koste wat 'n party tref wat 'n ongunstige paneelbeslissing gekry het, het myns insiens bygedra tot die howe se indrukke van beperkte toegang tot die howe. Die wetgewing rakende keuringspanele word met agterdog bejeën synde 'n inbreukmaking op die funksie van die regsprekende gesag, myns insiens ten onregte.

151 Partye kan ooreenkom dat die keuringspaneelbeslissing wel bindend op die partye sal wees.

152 Eastin v Broomfield 116 Ariz 576 582 570 P 2d 744 750 (1977) (en banc).

153 Wet 56 van 1974.

154 A 42(1)(a) – (f) Wet op Geneeshere, Tandartse en Aanvullende Gesondheidsberoepe 56 van 1974 maak voorsiening vir strawwe wat wissel van 'n waarskuwing of 'n berisping of beide (a 42(1)(a)), skorsing vir 'n tydperk (a 42(1)(b)), skrapping van die register (a 42(1)(c)), 'n boete (a 42(1)(a)), 'n verpligte tydperk van beroepsdiens (a 42(1)(e)) en betaling van die koste van verrigtinge (a 42(1)(f)).

Creative Commons License All the contents of this journal, except where otherwise noted, is licensed under a Creative Commons Attribution License